นิทานอีสป มดกับตั๊กแตน

“สวัสดีพวกมดที่รัก พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่?”

“สวัสดีตั๊กแตน เรากำลังลำเลียงอาหาร”

“อืม…ฉันเข้าใจ แต่อย่างที่เห็นแถว ๆ นี้มีอาหารมากมาย ทำไมต้องลำเลียงอาหารไปที่บ้านทีละชิ้นด้วยล่ะ ดูอย่างฉันสิ ฉันก็กินของแถว ๆ นี้เมื่อฉันหิว จะได้มีเวลาร้องเพลงอย่างสนุกสนานหรือทำอะไรสนุกๆในช่วงเวลาที่เหลือ”

“ฟังนะตั๊กแตน ตอนนี้เรามีอาหารมากมายเพราะเป็นฤดูร้อน แต่เมื่อถึงฤดูหนาว ที่นี่จะไม่มีอาหารให้กิน ควรกักตุนอาหารไว้ใช้ในฤดูหนาวจะดีกว่าไม่เช่นนั้นเธออาจเดือดร้อน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เวลาหน้าร้อนเพิ่งจะเริ่มต้น ค่อยนึกถึงฤดูหนาวตอนใกล้จะถึง”

“อ่า…ฉันหิว ดูเหมือนว่าฉันจะมีปัญหาแล้ว ฉันต้องหาอะไรกิน…แต่จะไปไหนดี? คิดก่อนนะ…โอ้นี่ไง ฉันจำได้ว่าพวกมดทำงานหนักเพื่อกักตุนอาหาร ใช่แล้ว ฉันจะไปหาพวกมดและขออาหาร”

“ฉันบอกให้เธอประหยัดอาหารในช่วงฤดูร้อนตอนที่มีอาหารมากมาย อาหารที่ฉันมีเป็นอาหารสำหรับครอบครัวของฉันเท่านั้น ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่มีแบ่งให้เธอ”